Pauza, stopklatka, przeciągnięcie, kropka, stop.

Smutno dziś okrutnie, jak nigdy nie bywa przecież, jakby cały Świat się zatrzymał i jakbym tylko ja świadoma była swojego ruchu. Jakby wszyscy stwierdzili, że właściwie życie jednak nie jest ruchem, tylko jakąś taką stagnacją i oczekiwaniem na oberwanie chmury, które uparcie wcale nie nadchodzi. Jak w Afryce oczekiwanie na deszcz. Jest dzisiaj tak, jakby wszystko się zatrzymało – dokładnie tak, jak wtedy, kiedy traci się kogoś bliskiego i ma się wrażenie, że nic innego się nie liczy, i że wypadałoby, żeby Świat zamilknął na chwilę, albo przynajmniej się zatrzymał. A ponieważ wcale tak się nie dzieje i Świat pędzi ciągle do przodu, to my zatrzymujemy ten Świat, swoją perspektywę Świata i udajemy, że na chwilę naprawdę zamarł on w bezruchu zupełnym. Aktorska stopklatka, muzyczna pauza, albo glajtowe przeciągnięcie, to jedno i to samo, co pojmujemy każdy na swój sposób.

I w takich chwilach, kiedy widzę, że wszystko nagle stoi, zatrzymuje się i mam wrażenie, że tylko ja jakbym biegła i próbowała znowu poruszyć Ziemię, jedna jedyna, czuję się potwornie samotnie. I właściwie zadaję sobie pytanie, czy warto wtedy dalej walczyć i próbować poruszyć Ziemię, i krzyczeć i trąbić dookoła, że ‘halo, stoicie i nic się nie rusza, a ruszyć trzeba’, czy odpuścić sobie, dać spokój i samej się zatrzymać w zamyśleniu, jak wtedy, kiedy jedzie się ciemną nocą i staje przed torami pociągu, żeby rozejrzeć, czy to światełko to już nadjeżdżająca ciuchcia czasu, czy tylko światło oddalonej latarni.

I ruszam znowu przed siebie, pełna wiary, że zatrzymałam się przed torami żeby skorygować tor swojej własnej drogi, zamyślić się, upewnić, rozejrzeć dookoła, a i tak jadę prosto drogą, która Bóg Wie Jeden Gdzie Raczy Prowadzić. I co mi z tych momentów zamyślenia, analizy, kiedy wszystko w toku wychodzi, czy droga jest słuszna, czy nie, i czy tor właściwy, czy nie, a o tym wszystkim dane mi będzie stwierdzić na końcu, czy Cel Ostateczny osiągnęłam, którego nie znam i nikt z nas nie zna.